مسابقه نجات نادرترین درخت بومی بریتانیا

جیمی سیمپسون در اواخر 20 سالگی خود بود که در مورد صنوبرهای سیاه جدی شد. سال 2008 بود و همانطور که او می گوید، مقامات لندن تهدید کردند که چندین صنوبر سیاه کهنه کار را در امتداد مسیر یدک کش تیمز در بارنز، جایی که رودخانه به یکی از منحنی های چشمگیرتر خود می پیچد، قطع خواهند کرد.

سیمپسون، یک درخت‌کار، از مدت‌ها قبل در مورد جمعیت محلی می‌شناخت و معتقد بود که در بریتانیا، جایی که صنوبرهای سیاه اغلب به‌عنوان نگهبان تنها در مزارع دورافتاده دیده می‌شوند، مشابه نیست. در اینجا، چند ده نفر به‌طور نامحتملی در امتداد بخش بتنی تیمز رونق داشتند و با ناراحتی مقامات بندر لندن، روکش را شکستند (که از فرسایش محافظت می‌کند). اما سیمپسون مخالفان را بسیج کرد و با موفقیت برای ماندن درختان لابی کرد.

او که از این پیروزی انرژی گرفته بود، فوراً تعدادی قلمه را به کمیسیون جنگلبانی فرستاد که اخیراً آزمایش‌های ژنتیکی برای درختان را آغاز کرده بود. سیمپسون به یاد می‌آورد: «هر سه آن‌ها منحصربه‌فرد بودند.

آزمایش‌های بیشتر از آن زمان نشان داده است که صنوبرهای سیاه بارنز احتمالاً متنوع‌ترین جمعیت ژنتیکی Populus Nigra Betulifolia، زیرگونه‌ای بومی بریتانیا هستند. این مسئله بزرگی است زیرا نادرترین چوب سخت بومی کشور نیز می باشد – تخمین های گذشته تعداد کل درختان بالغ در سراسر بریتانیا را تنها 7000 درخت عنوان کرده است.

صنوبرهای سیاه بومی که به خاطر اندام های دارای زاویه آکروباتیک به «صنوبرهای بالرین» معروف بودند، زمانی در سراسر کشور رایج بودند. تعدادی از آنها بر فراز The Hay Wain در مناظر اصلی انگلیسی جان کنستبل دیده می شوند. الوار آن به دلیل دوام و مقاومت در برابر آتش، در همه چیز از واگن گرفته تا داربست استفاده می شد. اما بسیاری از زیستگاه های پرآب آن از آن زمان زهکشی شده اند و نمونه های بومی کمی پس از محبوب شدن یک هیبرید سریعتر در قرن نوزدهم کاشته شدند (Betulifolia دارای پوسته سنگی، فرزهای گره دار و شاخ و برگ های قلبی شکل سایر گونه های صنوبر است، اما متمایز است. با موهای ظریفی که برگهای جوانش را زینت می دهند). هر زمان که زمین‌داران نمونه‌های بومی را کاشت می‌کردند، نرهایی را ترجیح می‌دادند که بدون دانه‌های پنبه‌مانند تولید شده توسط گل‌های ماده تولید می‌شدند. در نتیجه، فرصت‌هایی برای تکثیر طبیعی نمونه‌های وحشی نادر است.

کریس جنکینز، مدیر مهدکودک در باغ گیاه‌شناسی رویال، کیو، در ویک‌هورست، می‌گوید: «آن‌ها دوران سختی را سپری کرده‌اند. سال – از دهه 1990. این برنامه هزاران قلمه را برای کاشت در سرتاسر ساسکس تولید کرده است و تلاش‌های مشابه مدت‌ها راه حیاتی برای این گونه در سراسر کشور فراهم کرده است.

صنوبر سیاه به راحتی از این طریق تکثیر می شود و این یک راه موثر برای حفظ یک جمعیت محلی خاص است. اما این بدان معناست که اکنون همان کلون ها در همه جا تکثیر می شوند، زیرا قلمه ها کپی های ژنتیکی دقیقی ایجاد می کنند.

در سال 2018، تیمی از دانشمندان در تحقیقات جنگل، یک آژانس کمیسیون جنگل‌داری، یافته‌های حاصل از تجزیه و تحلیل DNA 811 نمونه صنوبر سیاه بومی را منتشر کردند که توسط مالکان بیش از یک دهه ارسال شده بود. در میان آنها، آنها تنها 87 کلون یا ژنوتیپ متمایز ژنتیکی را شناسایی کردند. متداول‌ترین آنها، کلون 28، که به عنوان «صنوبر منچستر» نیز شناخته می‌شود، در یک پنجم نمونه‌ها ظاهر شد. جوآن کاترل، رئیس ژنتیک جنگل‌های آژانس می‌گوید: «برخی از کلون‌ها واقعاً همه جا هستند.

این می تواند مشکل ساز باشد زیرا گونه ها را در برابر بیماری و سایر تهدیدات آسیب پذیرتر می کند. برای انعطاف پذیری بیشتر، درختان جدید به طور ایده آل از بذر رشد می کنند، نه از قلمه. اما از آنجایی که گرده افشانی متقابل صنوبرهای سیاه اکنون به ندرت در طبیعت رخ می دهد، یافتن دانه ها دشوار است. بانک بذر هزاره، تاسیسات پشتیبان تنوع زیستی که توسط کیو اداره می شود، تنها دارای چهار مجموعه از دانه های صنوبر سیاه است. دو نفر از یک سایت در ساری هستند که فقط از یک درخت تشکیل شده است.

تد چپمن، هماهنگ کننده همکاری های حفاظتی داخلی کیو، می گوید: «دانه صنوبر سیاه، به نوعی شبیه دندان مرغ است. “ما هنوز در حال شکار آنها هستیم.”

گرده افشانی با قلم مو

در این میان، این معمای تلاشی پرشور را برای ارائه آنچه طبیعت نمی تواند برانگیخته است. زیک مارشال، دانشمند تحقیقات جنگل، اخیراً پس از حفاری مقالات تحقیقاتی قدیمی در مورد گرده افشانی کنترل شده، شروع به تولید مثل مصنوعی صنوبرهای سیاه در اوقات فراغت خود کرده است. اوایل امسال، او قلمه‌هایی از یک درخت ماده در دارلینگتون و یک درخت نر در دورهام برداشت و آن‌ها را در گلدان‌های آب مقطر در کنار پنجره‌ای رو به جنوب در دفتر خانه‌اش گذاشت.

هنگامی که شاخه ها گل دادند، او با استفاده از یک برس رنگ کوچک گرده های نر را به گل های ماده منتقل کرد. او موفق به برداشت 205 بذر شد و بیشتر آنها را به کیو فرستاد، جایی که جنکینز – مدیر نهالستان – حدود 30 نهال رشد داده است – هر کدام، به طور مهمی، ترکیبی ژنتیکی متمایز از دو درخت مادرش.

جنکینز می گوید: «از نظر رویشی، ما می توانیم صنوبرهای سیاه را به راحتی تکثیر کنیم. “اما دانه چیزی است که برای گونه مهم است.”

دانه صنوبر سیاه، به نوعی شبیه دندان مرغ است. ما آنها را شکار می کنیم

این جفت قصد دارند به آزمایش سایر روش‌های گرده افشانی مصنوعی ادامه دهند – آنها می‌خواهند سال آینده قلمه‌ها را به پایه پیوند بزنند، به این امید که ممکن است گلدهی قوی‌تری را پشتیبانی کند – و در نهایت تعداد تلاقی‌ها را افزایش دهند.

مارشال می‌گوید: «در حالت ایده‌آل، ما مقداری بودجه برای راه‌اندازی یک باغ بذر دریافت می‌کنیم. “این کاری است که باید انجام شود.”

کاترل، رئیس ژنتیک در تحقیقات جنگل، می گوید که کار مارشال و جنکینز می تواند بسیار مهم باشد. با ایجاد ژنوتیپ‌های جدید، این امر در نهایت طیف وسیع‌تری از نمونه‌ها را برای انتخاب طبیعی فراهم می‌کند – که به ویژه در عصری که تغییرات آب و هوایی بدتر شده و تهدیدات فزاینده از آفات و بیماری‌های معرفی‌شده اهمیت دارد. او می گوید: «اگر تنوع نداشته باشید، گونه ها نمی توانند سازگار شوند.

سیمپسون در بارنز تجربه دست اولی از شکننده بودن صنوبرهای سیاه بریتانیا دارد – و نگهداری آن چقدر می تواند ارزشمند باشد. سال ها پیش، او به راه اندازی نهالستانی برای پرورش صدها نهال کمک کرد. این پیش بینی شده است: تقریباً یک پنجم صنوبرهای کهنه کار در امتداد مسیر یدک کش اکنون به دلیل طوفان و کهولت سن گم شده اند. او می‌گوید که بسیاری از ژنوتیپ‌های محلی تنها با یک درخت نشان داده می‌شوند که آنها را به ویژه آسیب‌پذیر می‌کند.

با توجه به اینکه تقریباً همه آنها اکنون از طریق مهدکودک پشتیبانی می شوند، و در جمعیت های مشابه دورتر مانند دوون و ناحیه دریاچه، او حداقل می تواند مطمئن باشد که نادرترین افراد به این راحتی نمی میرند.

در غیر این صورت می‌گوید: «فقط می‌افتند. و هنگامی که آنها رفتند، برای همیشه رفته اند.”

🛈 گردآوری و تحقیق: تحریریه اخبار مثبت
⌨️ ترجمه و ویراستاری: تحریریه اخبار مثبت