ساختمان هایی که شفا می دهند

تصور کنید که انتظار دارید یک پناهگاه یا مرکز بی خانمان برای زنانی که از زندان خارج می شوند چگونه باشد. نهادی، شاید، سودگرایانه، بی حاشیه، با حداقل فکر کنار هم ریخته شده است؟ و اگر اینطور بود، چه احساسی در ساکنان ایجاد می کرد؟

یک جنبش معماری، معروف به طراحی مبتنی بر تروما (TID)، برای مقابله با طراحی غیرانسانی پدید آمده است – و سرعت آن در حال افزایش است و ساختمان های زیبا برای برخی از افرادی که بیشتر به آن نیاز دارند، ایجاد می کند.

کریستین کوارت، یکی از بنیانگذاران انجمن طراحی آگاه از تروما (TiDS) می‌گوید: «ما به فضاها به گونه‌ای نگاه می‌کنیم که محرک‌های بالقوه یک فرد یا آنچه ممکن است سطح استرس آنها را افزایش دهد، و با طراحی کار می‌کنیم تا آن را کاهش دهیم».

در ایالات متحده، بیش از 60٪ از مردم حداقل یک رویداد آسیب زا را قبل از 18 سالگی تجربه کرده اند، بنابراین TID می تواند تأثیر گسترده ای داشته باشد. برای گروه‌های خاص – مانند افرادی که بی خانمان بوده‌اند، یا کسانی که در سیستم قضایی بوده‌اند، هر دو موقعیتی که احتمالاً سابقه سوء استفاده و تروما وجود دارد – ممکن است مزایا حتی بیشتر باشد.

جی دیویس هارت، یکی دیگر از بنیانگذاران TiDS و مدیر طراحی برای سلامت انسان در کالج معماری بوستون، ایالات متحده، می گوید که ساختمان ها می توانند “بخشی از سفر شفابخش” برای چنین افرادی باشند، فضایی که به آنها می گوید “من” مهم است، و من می توانم احساس امنیت کنم.»

این عمل هنوز نسبتاً جدید است – کارهای اولیه در طراحی برای افراد بی خانمان فقط 10 سال پیش آغاز شد – و بنابراین به اندازه کافی عمیق مطالعه نشده است تا ببینیم آیا می توان مزایای آن را فراتر از حکایات ارزیابی کرد یا خیر. با این حال، کار در مدارس و دانشگاه‌هایی که TID را برای اندازه‌گیری تأثیر آن بر نتایج تحصیلی و رفتار اجرا کرده‌اند، ادامه دارد.

این رویکرد در مورد انجام یک چک لیست نیست، زیرا گروه های مختلف نیازهای متفاوتی دارند، اما برخی از اصول کلی وجود دارد. راه پله‌ها و گوشه‌های تاریک، که تشخیص حضور افراد در آن را سخت می‌کند، آکوستیک‌هایی که ساختمان را پر سر و صدا و استرس‌زا می‌کند، و کمبود نور طبیعی، همه عناصر ساختمان‌های سنتی هستند که با دستورالعمل‌های TID مخالف هستند.

هنگام طراحی با در نظر گرفتن تروما، ایمنی کلیدی است – فیزیکی و روانی. عناصر طبیعی مانند خطوط دید واضح مهم هستند. عناصر طراحی می‌تواند شامل اطمینان از اینکه مردم احساس محبوس شدن نمی‌کنند، به‌ویژه برای ترک‌های زندان، یا دیوارهای شیشه‌ای عایق صدا، بنابراین بازماندگان خشونت خانگی می‌توانند درباره تجربیات خود به‌طور خصوصی صحبت کنند، اما بدون از دست دادن دید کودکانشان که در بیرون بازی می‌کنند. مناطق اشتراکی می توانند اجتماعی شدن و تقویت روابط با کارکنان پشتیبانی را تشویق کنند.

هارت می گوید: «ایجاد رابطه مثبت ضروری است. “بدون آن، فقط یک ساختمان زیبا دیگر است.”

سه ساختمان طراحی شده برای شفا

1 جایگزینی برای زندان برای زنان – و فرزندانشان، انگلستان

یکی از چیزهایی که لیلی لوئیس در خیابان هوپ، که در ماه ژوئن در همپشایر انگلستان افتتاح شد، قطعاً نمی‌خواست، ملحفه سبز بود. او می‌گوید: «وقتی به زندان می‌روی، یک کیف به تو می‌دهند. از جمله اصول اولیه آن، مانند کاسه و فنجان پلاستیکی، ملافه سبز است. او می گوید که هیچ چیز نباید به یاد ساکنان زندان باشد.

این پروژه برای زنان «درگیر عدالت» – از جمله کسانی که از زندان آزاد شده اند، در بازداشت هستند یا در حال گذراندن محکومیت اجتماعی هستند – و فرزندانشان است و شامل هشت آپارتمان، یک مهد کودک، اتاق های مشترک و یک باغ است. همچنین دارای یک کافی شاپ است که به روی عموم باز است.

بنیانگذار آن Edwina Grosvenor که توسط موسسه خیریه One Small Thing ایجاد شده است امیدوار است بتواند در سراسر کشور تکرار شود. او برای مدت طولانی در اصلاحات زندان کار کرده است، اما این یک سیستم سخت و ناکارآمد است.

این در مورد نور، فضا، هوا است. احساس محصور نشدن و به دام افتادن

«اگر می‌خواهم تغییر ایجاد کنم، چطور سعی می‌کنم یک سیستم جدید بسازم؟ ما می‌خواهیم این مدل را ایجاد کنیم و تعداد زنان غیرخشونت‌آمیز و کم‌خطری را که به زندان می‌روند کاهش دهیم، زیرا آنها به سادگی نیازی به حضور در آنجا ندارند و به سادگی نیازی به حذف فرزندانشان ندارند، مگر اینکه این امر کاملاً ضروری باشد. ”

برای کارکنان نیز مکانی گرم و دلپذیر است. این طرح شامل رنگ‌های آرام و آرام‌بخش، گیاهان و عناصر طبیعی مانند چوب و منحنی‌ها به جای نقاط تیز است. گروسونور می‌گوید: «این در مورد نور، فضا، هوا بودن است، نه احساس محصور شدن و به دام افتادن». در نهایت، او می‌گوید، برای زنانی که احتمالاً سال‌ها ضربه روحی را تجربه کرده‌اند، «می‌خواستم این خانه مانند یک خانه باشد».

گروسونور می‌گوید: موضوع «ایمنی» دوباره کلیدی بود – نه فقط ایمنی روانی، بلکه پتانسیل «شریک‌های بدسرپرست که در محل حاضر می‌شوند، که مسئله‌ای بسیار واقعی است که ما با آن روبرو هستیم».

حریم خصوصی و عایق صوتی برخی از اتاق ها عنصر دیگری بود، زیرا زنان ممکن است مکالمات سخت و محرمانه ای با افسران و مشاوران مشروط داشته باشند.

چندین سال در برنامه ریزی بوده است. لوئیس که پس از گذراندن دوران محکومیت هشت ساله برای سازمان های زنان کار می کند، به عنوان یکی از چندین مشاور آورده شد.

او می‌گوید: «من متوجه شدم که آنها چیزی را تولید می‌کنند که من در زمان بازداشت تصور می‌کردم. «اگر می‌خواهیم زنان را شفا دهیم، آنها را در یک جعبه فلزی شفا نمی‌دهیم و ساعت‌ها آنها را حبس نمی‌کنیم. اکثر زنانی که من در زندان ملاقات کردم هرگز در یک محیط امن و گرم زندگی نکرده بودند و بیشتر عمر خود را در حالت بقا به سر می بردند.

2 پناهگاه برای خانواده های بی خانمان، ایالات متحده

اغلب خانواده‌هایی که زمانی ساکنان پناهگاه دهکده خانوادگی در پورتلند، اورگان، ایالات متحده بودند، برای دیدار برمی‌گردند. برندی تاک، مدیر اجرایی موسسه خیریه مسکن Path Home که آن را اداره می‌کند، کودکانی را می‌بیند که «بی‌صبرانه صبر می‌کنند تا برگردند. آنها می خواهند بازی کنند، دوستان خود را ببینند، کارکنان را ببینند و من فکر می کنم برای آنها [پناهگاه] تجربه بسیار مثبتی بوده است.»

در سال 2018، این موسسه خیریه کلیسایی سابق را خرید تا سرپناهی برای خانواده‌های بی‌خانمان ایجاد کند – قبل از آن، از فضاهای موقتی استفاده می‌کرد که خانواده‌ها باید هر روز آنجا را پاکسازی می‌کردند. این فضا به پناهگاهی برای 17 خانواده بی خانمان تبدیل شد.

ما مواد سبک و طبیعی زیادی داریم، گیاهان در داخل و خارج از خانه وجود دارند. این در مورد فضاهای منعطف است که می توان از آنها به روش های مختلف استفاده کرد، و هدف آن قدرت دادن به افرادی است که در اینجا می مانند. آنها اجازه دارند اثاثیه را جابجا کنند، آنها اجازه دارند از فضا به هر شکلی که می خواهند استفاده کنند.”

آنها به اینجا می آیند و این پناهگاه آرام را پیدا می کنند که در آن احساس عزت و ارزش می کنند

برای جسیکا هلگرسون، که طراحی داخلی را طراحی کرد، تمرین طراحی مبتنی بر آسیب برای او جدید بود، اما جهش بزرگی نبود. “چه به دلیل غریزه یا به دلیل خوش شانسی، ما از بسیاری از اصول پیروی کرده بودیم – پالت رنگی آرام، منحنی های زیاد و فرم های طبیعی، استفاده از چوب طبیعی.”

در فضای اصلی سر به فلک کشیده، نیمه‌دیوارهای منحنی نواحی دنج ایجاد می‌کنند، اما مردم همچنان می‌توانند ببینند در بقیه اتاق چه می‌گذرد. تاک معتقد است که کیفیت فضا به افراد کمک می‌کند «از حالت بقا خارج شوند و به مغز تفکر انتقادی خود بازگردند».

خانواده ها به طور متوسط 87 روز را در پناهگاه سپری می کنند – که به گفته او مدت کوتاه تری نسبت به امکانات سنتی است – و 96٪ پس از خروج به خانه های دائمی نقل مکان می کنند.

برای بسیاری از خانواده‌ها، که اکثرشان شاغل هستند و به‌طور نامتناسبی رنگین‌پوست هستند، این اولین تجربه بی‌خانمانی آن‌ها است – ترکیبی ویرانگر از مسکن گران قیمت و مراقبت از کودکان، و کار با دستمزد کم – و ننگ بزرگی را به همراه دارد.

“بسیاری از مردم، وقتی برای اولین بار تماس می گیرند که می توانند بیایند، فکر می کنند: “آیا واقعاً می خواهم به یک پناهگاه بی خانمان بروم؟” آنها این تصور را دارند که پناهگاه بی خانمان چیست، و سپس به اینجا می آیند و آنها را انجام می دهند. این پناهگاه آرام را در جایی بیابند که احساس کرامت و ارزش کنند.»

3 بلوک آپارتمانی برای نوجوانان بی خانمان، ایالات متحده

چاد هولتزینگر، بنیانگذار Shopworks، شرکت معماری پشت لورل هاوس، پناهگاهی برای جوانانی که بی خانمان بوده اند، می گوید نکته کلیدی امنیت است. در ابتدا خیریه پشت آن، Karis Inc، می‌خواست زیپ‌لاین‌ها را نصب کند – عناصر سرگرم‌کننده‌ای که به طور بالقوه از نظر فیزیکی ناامن بودند، اما نه به همان روشی که پتانسیل راه‌اندازی یک راه پله تاریک است. متأسفانه، هزینه های بیمه این ایده را از بین برد، اما تفاوت بین ایمنی فیزیکی و روانی را نشان می دهد.

این ساختمان که در سال 2020 در کلرادو، ایالات متحده افتتاح شد، به صورت شبانه روزی کار می کند و دارای 34 آپارتمان است که در حال حاضر 46 ساکن بین سنین 18 تا 24 سال را در خود جای داده است. که مدت‌ها طرفدار TID بوده است، توضیح می‌دهد: «فضاهای اجتماعی بزرگ با فضاهای متوسط در کنار و فضاهای کوچک در کنار آن، بنابراین می‌توانید در یک فعالیت یا رویداد شرکت کنید، اما لازم نیست بخشی از آن باشید. آی تی. شما می توانید تماشا کنید و با همه راحت شوید.»

خطوط دید بصری مهم هستند، “بنابراین کارکنان می توانند به طور مداوم از مکان بچه ها و سایر کارکنان آگاه باشند” و بیش از یک مسیر از طریق ساختمان وجود دارد تا حس عاملیت را تقویت کند.

من در ساکنان احساس غرور می بینم، مخصوصاً وقتی که بازدید کننده می آورند

در جلسات طراحی با جوانانی که بی خانمانی را تجربه کرده بودند، چیزی که مطرح شد ایده «اقتدار» بود. کایل مید، معمار اصلی پروژه توضیح می‌دهد: «این یک ساختمان کاملاً کنترل‌شده است، اما میز جلو وجود ندارد». «کارکنان مثل اینکه در یک کافی شاپ هستند مشغول کار هستند. جوانی که ضربه روحی و روانی را تجربه کرده است، ممکن است در مورد اقتدار بدبین باشد – وقتی وارد می شوند، با یک پیشخوان رسمی بزرگ مواجه نمی شوند.

لیان میلوویچ، مدیر برنامه، می‌تواند تغییر را در جوانان با ورود به خانه لورل، و به‌ویژه زمانی که به آپارتمان خود نقل مکان می‌کنند، ببیند. او می‌گوید: «اولین باری که به کسی می‌گویی «اینجا خانه توست»، آن موقع است که متوجه این احساسات شدم.

مناطق اشتراکی کلید رفاه و حمایت هستند. ساکنان در آپارتمان های خود آشپزخانه دارند، اما بسیاری از آنها از آشپزخانه مشترک استفاده می کنند. او می‌گوید هفته گذشته یکی پلوپز خود را پایین آورد تا میلوویچ بتواند در مورد نحوه استفاده از آن کمک کند.

تروما پیچیده است و هیچ کس ادعا نمی کند که می توان آن را به راحتی با معماری زیبا یا طراحی متفکرانه حل کرد. میلوویچ می‌گوید برای برخی از ساکنان خانه لورل ممکن است مدتی طول بکشد تا به خانه‌دار شدن عادت کنند.

او می‌افزاید: «من برای افرادی که برای مدت طولانی [خشن می‌خوابند] تغییر سخت‌تری می‌بینم. قوانین زیادی وجود ندارد، اما برخی از آنها وجود دارد، بنابراین حتی این یک تجربه متفاوت برای بسیاری از جوانان ما است.”

اما او معتقد است که داشتن فضایی زیبا برای آنها باعث افزایش ارزش خود می شود. من احساس غرور می‌کنم، مخصوصاً وقتی مردم بازدیدکننده‌ای می‌آورند، مثلاً «وای، اینجا جایی است که تو زندگی می‌کنی؟» بله، اینجا خانه من است.»

🛈 گردآوری و تحقیق: تحریریه اخبار مثبت
⌨️ ترجمه و ویراستاری: تحریریه اخبار مثبت