“ما هنوز محکوم به فنا نیستیم”: پنج دلیل برای امید به آب و هوا، توسط یک اقلیم شناس

1 آب و هوای زمین درجاتی از انعطاف پذیری را نشان می دهد

چهار میلیارد سال پیش، زمانی که خورشید ما تنها 70 درصد به اندازه امروز روشن بود، مدل های آب و هوایی نشان می دهد که زمین باید یک سیاره یخ زده می بود. و با این حال، اینطور نبود. اقیانوس های آبی مایعی وجود داشت که با حیات بدوی (میکروب ها) ترکیب می شدند.

راه حل «پارادوکس کم نور خورشید جوان» که برای اولین بار توسط دانشمند بزرگ کارل ساگان ارائه شد، این بود که اثر گلخانه ای باید در آن زمان بالاتر بوده باشد. همانطور که خورشید در طی میلیاردها سال بعد به آرامی روشن تر شد، اثر گلخانه ای به تدریج کاهش یافت، دقیقاً به گونه ای که دمای سیاره را در محدوده قابل سکونت برای زندگی حفظ کرد. زندگی از طریق کنترلی که بر چرخه جهانی کربن اعمال می کند، نقش کلیدی در کاهش کربن ایفا کرد.

این ویژگی خودپایدار سیستم زمین مربوط به فرضیه گایا است که برای اولین بار توسط دانشمندان جیمز لاولاک و لین مارگولیس در اوایل دهه 1970 مطرح شد. این پیشنهاد می‌کند که خود زمین به شیوه‌ای شبیه به یک موجود زنده عمل می‌کند و درجه‌ای از انعطاف‌پذیری را نشان می‌دهد، تا زمانی که بیش از حد به آن فشار نیاوریم – از جمله توسط ما.

2 شایعات در مورد عذاب ما بسیار اغراق آمیز است

محکومان آب و هوا اصرار دارند که برای اقدام خیلی دیر شده است. آن‌ها ادعا می‌کنند که به دلیل انتشار احتمالی و غیرقابل توقف متان که با ذوب شدن یخ‌های همیشگی قطب شمال به اتمسفر می‌ریزد، باعث گرم شدن ناگهانی شده‌ایم. آنها با رویدادهای انقراض مهم گذشته، مانند به اصطلاح “انقراض پایان پرمین” یا به سادگی “مرگ بزرگ” 250 میلیون سال پیش، که با از بین رفتن 90 درصد از گونه های زمین مرتبط است، تشبیه می کنند. آنها ادعا می کنند که این رویداد توسط یک رویداد گرمایش فراری مشابه با آنچه امروز رخ می دهد، هدایت شده است.

اما امروز هیچ مدرکی دال بر انتشار گسترده متان منجمد دائمی وجود ندارد، چه رسد به گرم شدن ناگهانی. علاوه بر این، شواهد دیرینه اقلیم از این تفسیر از “مردم بزرگ” پشتیبانی نمی کند. در عوض، اکنون می دانیم که رویداد انقراض با تزریق مقدار زیادی دی اکسید کربن به اتمسفر از طریق فوران های آتشفشانی غول پیکر مرتبط است که باعث گرم شدن و اسیدی شدن اقیانوس ها می شود.

برخلاف این آزادسازی کربن باستانی طبیعی، ما امروزه این توانایی را داریم که افزایش دی اکسید کربن را با محدود کردن سوزاندن سوخت های فسیلی محدود کنیم.

3م3 مدل ها دقیق هستند

برخی ادعا می کنند که مدل های اقلیمی به شدت میزان گرم شدن هوا را دست کم می گیرند و تغییرات آینده را کمتر پیش بینی می کنند. اما یک بار دیگر، داده های paleoclimate از این ادعا پشتیبانی نمی کنند.

دانشمندان آب و هوا اثر گرم شدن گازهای گلخانه ای مانند دی اکسید کربن را با چیزی که به عنوان “حساسیت آب و هوا” شناخته می شود، اندازه گیری می کنند. این معیاری از گرمایش است که از دو برابر شدن غلظت دی اکسید کربن در جو حاصل می شود (چیزی که در غیاب اقدامات سیاسی می توانیم اواخر این قرن ببینیم). ما می‌توانیم حساسیت آب و هوا را از دوره‌های زمانی گذشته تخمین بزنیم، جایی که سطوح دی اکسید کربن مشابه امروز بود، مانند اواسط پلیوسن 3 میلیون سال پیش، یا اعماق آخرین عصر یخبندان 20000 سال پیش.

تجزیه و تحلیل این دوره های آب و هوایی گذشته، حساسیت آب و هوا را مطابق با مدل های آب و هوایی پیشرفته نشان می دهد. به نظر می رسد که مدل های آب و هوایی آن را به درستی انجام می دهند. حقیقت، همانطور که دوست دارم بگویم، به اندازه کافی بد است. ما برای ایجاد انگیزه برای اقدام فوری نیازی به اغراق در علم نداریم.

4 ما در حال پیشرفت هستیم

منبع دیگر نابودی آب و هوا این تصور است که ما در مورد وظیفه اصلی کربن زدایی زیرساخت های اجتماعی خود هیچ پیشرفتی نداریم. این به سادگی درست نیست.

قبل از توافق پاریس در سال 2016، جهان با توجه به انتشار گازهای گلخانه ای معمولی، به بخش بهتر گرمایش آینده 4 درجه سانتی گراد نگاه می کرد. اکنون، به لطف پیشرفتی که در زمینه دور شدن از سوخت‌های فسیلی به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر انجام شده است، دمای کره زمین احتمالاً زیر 3 درجه سانتیگراد تثبیت خواهد شد. در واقع، اگر کشورهای جهان به تعهدات خود در کنفرانس های اخیر آب و هوای جهانی عمل کنند، احتمالاً گرمایش کمتر از 2 درجه سانتیگراد خواهد بود.

در حالی که هنوز گرم شدن بیش از حد است (توافق گسترده وجود دارد که حتی بالای 1.5 درجه سانتیگراد ما را در معرض خطرات اضافی قابل توجهی قرار می دهد) و وعده های داده شده آسان تر از عمل به وعده ها هستند، هر کسری از درجه اهمیت دارد. به طور خلاصه، ما در حال پیشرفت هستیم، اگرچه هنوز پیشرفت کافی نیست.

5 فوریت وجود دارد. اما آژانس هم هست

مشهورترین رویداد انقراض در تمام تاریخ زمین 66 میلیون سال پیش زمانی رخ داد که یک سیارک عظیم با زمین برخورد کرد و دایناسورها را از بین برد (حداقل دایناسورها غیر پرندگان؛ پرندگان از نظر فنی دایناسورهایی هستند که زنده مانده اند).

برخلاف دایناسورها که توانایی دیدن آنچه در راه است نداشتند، چه برسد به اینکه بر اساس آن عمل کنند، ما چنین بهانه ای نداریم. ما سیارک استعاری را می بینیم که بحران آب و هوا در راه است. این بحرانی است که خودمان ساخته ایم و بحرانی است که بالقوه ما را خنثی می کند.

منافع شخصی – به ویژه صنعت سوخت فسیلی – در یک کمپین گسترده اطلاعات نادرست برای سردرگمی مردم و سیاست گذاران شرکت کرده اند. بنابراین ما باید در این نبرد بر سر قلب ها و ذهن ها پیروز شویم و از صداها و آرای خود استفاده کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که سیاستمداران به جای آلاینده ها به نمایندگی از مردم عمل می کنند. هنوز هم می توانیم گرمایش را زیر سطح خطر 1.5 درجه سانتیگراد حفظ کنیم. موانع فیزیکی یا تکنولوژیکی نیستند. آنها کاملا سیاسی هستند. و اگر همه ما متعهد به عمل باشیم، می توان بر موانع سیاسی غلبه کرد. ما هنوز هم می توانیم لحظه شکننده خود را حفظ کنیم.

مایکل ای. مان استاد برجسته ریاست جمهوری و مدیر مرکز علم، پایداری و رسانه در دانشگاه پنسیلوانیا، ایالات متحده است. او نویسنده کتاب جدید «لحظه شکننده ما» است: چگونه درس‌هایی از گذشته زمین می‌توانند به ما کمک کنند تا از بحران آب‌وهوایی جان سالم به در ببریم.

🛈 گردآوری و تحقیق: تحریریه اخبار مثبت
⌨️ ترجمه و ویراستاری: تحریریه اخبار مثبت